Joost de Vries benaderde het Halloweenfeest heel voorzichtig. Hij was immers niet uitgenodigd en hij wist niet zeker wat voor feest dit zou zijn. Misschien een stel jonge kinderen, dan zou hij meteen vertrekken. Het kon ook een groep echt oude mensen zijn, misschien zelfs zo oud als zijn grootouders, in dat geval zou hij ook meteen vertrekken. Als ze net zo oud waren als zijn ouders, bleef hij misschien nog even. Hij was al eerder op feestjes van oude mensen geweest. Ze waren niet altijd slecht. Het hing ervan af wat voor soort mensen er waren. Als ze niet allemaal echt oud waren, liep hij door het feest om te zien wat voor soort lichamen er waren en te peilen of er misschien iets… interessants… gebeurde. Joost was niet tegen seks met oudere vrouwen. Ze moesten alleen fit en aantrekkelijk zijn… en er niet uitzien als zijn moeder.
Hij logeerde eens op een Halloweenfeestje voor alle meisjes in een appartement bij de universiteit. De acht meisjes dronken wijn en keken de hele nacht naar enge films… nou ja, niet de hele nacht. Hij had zich niet gerealiseerd hoe opgewonden meisjes kunnen raken door echt bang te worden. Als hij zich had kunnen materialiseren, of beter gezegd lichamelijk had kunnen materialiseren, had hij de hele nacht met ze kunnen neuken. In plaats daarvan bracht hij de nacht door met het kijken naar zeer interessante meisjes op meisjes actie. Eén meisje, die de anderen Sari noemden, zei dat ze “dat” niet wilde doen, maar het broekje van haar teddy, toen ze het uittrok, was zo doorweekt dat het leek alsof ze in haar broek had gepist.
Om de een of andere reden… nou ja, om de voor de hand liggende reden… besloten de meisjes dat de films nog enger zouden zijn als ze naakt waren. Sari ging akkoord, maar zij was de laatste die zich uitkleedde toen ze zich klaarmaakten voor de volgende slasherfilm. In tegenstelling tot de anderen, die nonchalant naakt op de met dekens bedekte vloer lagen of in kleermakerszit popcorn of snoepjes zaten te eten, zat zij met haar benen voorzichtig opzij en bijna onder haar, zodat haar geslacht in feite verborgen bleef.
Toen de film bij een echt eng gedeelte kwam… net toen het domme filmmeisje haar hoofd begon af te gillen omdat de gemaskerde schurk voor haar uit de bosjes was gekomen… sprongen de andere zeven meisjes op Sari af en hielden haar vast. Ze gilde harder dan het meisje in de film toen iedereen een plekje vond om te tongen of te zuigen. Maar al snel veranderde het geschreeuw van het arme meisje en begon ze te gillen van orgasme. Haar vrienden stopten niet alleen omdat ze de controle had verloren. Ze bleven haar kut en kont likken en aan haar tieten en tenen zuigen tot Sari zinloos op de grond lag.
Dat stoorde Joost een beetje. Sari had gezegd dat ze het niet wilde. Maar haar woorden van protest klonken niet echt overtuigend. Als ze echt niet wilde, waarom kleedde ze zich dan uit? En toen haar vriendinnen aan haar tepels begonnen te zuigen en aan haar liefdesknopje likten, klonken haar protestkreten nog minder oprecht.
Die avond hadden Nancy’s protesten veel overtuigender geklonken. Ze was vrijwillig met Joost naar Lover’s Loop gegaan. Ze liep gewillig met Joost de grasheuvel op en droeg een zorgvuldig gevouwen deken. Ze was gewillig met hem op de deken gaan liggen “om naar de sterren te kijken.” Ze liet hem zelfs gewillig haar blouse en rok uittrekken. Pas toen hij met de sluiting van haar bustehouder begon te rommelen, zei ze: “Ik denk niet dat we dit hier moeten doen.”
Dave had niet echt naar haar geluisterd. Bovendien wist hij niet zeker of ze bedoelde dat ze DIT niet moesten doen, of dat ze dit HIER niet moesten doen. Hij bleef haar kussen en wreef over haar borsten door de stof van haar lichtblauwe beha en zelfs over haar kutje door het kruisje van haar bijpassende blauwe slipje. Om de een of andere reden stond het gevoel van dat slipje – of misschien het gevoel van haar schaamlippen en het knopje van haar clitoris door dat slipje heen – nog levendig in zijn geheugen gegrift.
Hij bleef wachten tot ze “Stop” of wat dan ook zou zeggen, maar dat deed ze niet. Na een tijdje was ze blijkbaar te opgewonden om bezwaar te maken, dus rommelde hij opnieuw met de sluiting van haar beha – deze keer met succes – en gleed toen met zijn vingers in de zijkanten van haar slipje. Hij was enigszins verbaasd dat ze haar heupen iets optilde toen hij probeerde ze naar beneden te trekken.
Al snel waren ze beiden naakt en na een korte periode van meer wrijven – deze keer over haar naakte borsten en kut – zat hij in haar te pompen. Ze moet aan de pil zijn geweest, want ze zei niet dat hij een condoom om moest doen of dat hij zich moest terugtrekken. Nadat hij klaar was, lagen ze daar enkele minuten. Ze keek naar de hemel. Misschien keek ze wel naar de sterren. Na een tijdje zei ze: “Ik denk dat we moeten gaan voordat iemand anders hierheen rijdt.”
Ze kleedden zich zwijgend aan. Joost vouwde de deken opnieuw op en stopte hem onder een arm. Hij hield haar hand vast terwijl ze terugliepen naar de auto. Terwijl ze liepen, vroeg hij zich af of ze hem morgenochtend zou haten.
Joost zou het antwoord daarop nooit weten, want ze stierven op de terugweg naar de stad. De bestuurder van de andere auto was dronken. Hij reed met hoge snelheid en remde niet eens af bij het stopbord waar de zijweg de snelweg kruiste. Dave zag hem pas vlak voor het ongeluk. Eerst dacht hij dat hij het op wonderbaarlijke wijze had overleefd, omdat hij naast het wrak stond. Nancy was gedeeltelijk uit de auto. Haar ogen keken hem wezenloos aan. De andere auto was gerold nadat hij hen had geraakt en lag ondersteboven in de sloot te branden. Toen zag hij zijn eigen lichaam nog achter het stuur van zijn auto.
Toen wist hij dat ze allemaal dood waren. En toen overviel hem een tsunami van schuldgevoelens. Dit was allemaal zijn schuld. Hij had ze allemaal vermoord. Hij had Nancy gedwongen seks met hem te hebben en de straf van Karma was onmiddellijk en zonder onderscheid. Ze waren allemaal dood.
Toen hij naast de lichamen stond, wist Joost dat hij niet meer in deze wereld thuishoorde. Hij kon in het diepst van zijn nu etherische wezen voelen dat hij verder moest gaan naar… …ergens. Maar het schuldgevoel dat zijn lichaam bedekte als een dikke laag teer drukte hem. Het maakte hem zwaar. Het maakte hem niet in staat om verder te gaan.
Joost zat vast in het niets, kon niets aanraken, voelen of ervaren. Hij maakte geen deel meer uit van deze wereld, maar hij kon hem niet verlaten. En zo zwierf hij over de aarde, verlaten en alleen.
Zijn enige uitstel was op Halloween. Eerst dacht hij dat het was omdat het de verjaardag van zijn dood was, maar uiteindelijk besefte hij dat het een deel van Halloween zelf was. Op Halloweenavond waren de dingen anders. Hij kon nog steeds niets direct aanraken, voelen of ervaren, maar hij kon iemand anders opzoeken en tijdelijk bezitten, en zo via hen iets voelen… wat dan ook.
Hij probeerde mensen op andere dagen te bezitten, maar behalve in het zeldzame geval dat iemand bijzonder kwetsbaar was, had hij nooit succes. Na een paar jaar besefte hij dat alleen op Halloween mensen in de juiste gemoedstoestand waren. Door alles wat Halloween is – vooral op Halloweenfeesten – verlagen mensen hun natuurlijke afweer en geloven en aanvaarden ze veel dingen waarvan ze op een andere dag zouden zeggen dat ze belachelijk zijn. En zoals Joost ontdekte, is het veel, veel gemakkelijker om iemand te bezitten die al gelooft dat het mogelijk is.
Joost volgde het lawaai van het feest en ging door de muur van het huis naar wat blijkbaar een grote familiekamer was. Hij glimlachte. Het zag er veelbelovend uit. Het was een jong feestje… maar niet te jong. Iedereen daar zag eruit als middelbare scholieren of misschien jonge studenten. De meesten waren ongeveer zo oud als Joost was toen hij stierf. Hij was achttien geweest. Nancy had de week ervoor haar verjaardag gevierd en was ook achttien. Nu waren ze allebei voor altijd achttien.
Verschillende stelletjes zaten al privé in de hoeken te praten. Joost liep snel door de kamer en probeerde verschillende gesprekken tegelijk af te luisteren. Op een keer liep hij per ongeluk dwars door een jongeman die glazen frisdrank aan het uitdelen was. Als de glazen vol waren geweest, had de jongeman ze waarschijnlijk allemaal gemorst toen hij verbaasd uitriep en het dienblad bijna liet vallen.
“Wat is er gebeurd?” vroeg een jonge vrouw.
De jongeman rilde bijna theatraal en antwoordde: “Er moet een geest over mijn graf gelopen zijn.” Hij klonk ernstig, alsof hij geloofde wat hij zei. Misschien deed hij dat ook wel.
Even later ontdekte Joost waarom de glazen frisdrank niet vol waren. Het meisje dat de vraag had gesteld reikte onder de bank en haalde een fles tevoorschijn waaruit ze haar glas verder vulde. “Er gaat niets boven de oude favoriet, rum en cola,” zei ze met een glimlach terwijl ze de fles terugzette.
“Ja,” dacht Joost, “dit feest heeft mogelijkheden.” Hij besloot te blijven… tenminste voor nu.
Zijn eerste doelwit was een jocktype daar in de hoek. Dave kwam normaal gesproken niet binnen bij jockeys, maar een van zijn dorsten op deze Halloweenavond was de smaak van bier, en Mister Football zat al aan zijn derde of vierde blikje bier. Naar binnen glijden was gemakkelijk. Mister Football merkte de extra aanwezigheid in hem niet eens op. Hij merkte echter wel zijn plotselinge intense behoefte aan nog een biertje… en dan nog een en nog een.
Joost voelde zich weer schuldig – maar slechts een beetje – toen hij Mister Football bewusteloos op de bank achterliet. Een van de voordelen van een geest zijn was dat je nooit flauwviel van teveel alcohol. De lichte buzz zat waarschijnlijk alleen in Dave’s hoofd, maar er waren nooit van die slechte effecten… flauwvallen, overgeven, de vreselijke hoofdpijn ’s ochtends. Joost liet die dingen bij Mister Football terwijl hij terugkeerde naar het midden van de kamer.
Met een fris gevoel besloot Dave zijn tweede, meer vleselijke dorst te stillen. Hij keek rond naar een stel dat het misschien zou doen voor de nacht voorbij was. Hij glimlachte opnieuw. Aan het uiterlijk van dit feest te zien, zou hij verschillende stellen kunnen vinden.
Even dacht hij dat de lange, bleke, blonde vrouw met de donkerder gevormde, kortere man misschien een kans was. Ze zat op zijn schoot en knabbelde aan zijn nek en oor. Maar luisterend naar wat ze zei en de toon van haar stem, werd het al snel duidelijk dat ze hem alleen maar plaagde. Het was niet nodig om op hem in te gaan. Als hij dat zou doen, zouden ze allebei gefrustreerd en ongelukkig naar huis gaan.
Het Afro-Amerikaanse stel in de hoek zag er ook veelbelovend uit. Ze voelden zich duidelijk tot elkaar aangetrokken. Maar na even meeluisteren bleek dat zij ongesteld was. Het werd ook duidelijk dat ze helemaal niet geïnteresseerd was in orale of anale seks. Joost ging verder.
Hij negeerde het sullig uitziende stel dat netjes op de bank zat te nippen aan frisdrank en nacho’s at… totdat hij de jongeman hoorde zeggen: “Wil je een boswandeling maken in het maanlicht?”
Een meisje dat dacht dat hij eigenlijk een wandeling in het maanlicht wilde, moet gisteren geboren zijn. Toen de jonge vrouw antwoordde: “Dat klinkt leuk,” zoomde Joost onmiddellijk op hen in en volgde hen de achterdeur van het huis uit, de patio af, en het achterliggende erf op.
Hij vernam al snel dat de nerd Wouter heette en de nerdette Wendy. Toen hij dat hoorde, veranderde hij bijna van gedachten en ging terug naar het feest. Wendy en Wouter? Kon het nog sulliger? Hij had zich zelfs omgedraaid om terug naar het huis te gaan, maar iets hield hem tegen. “Soms hebben de verlegen, stille in de hoek me in het verleden echt verrast,” dacht hij terwijl hij zich omdraaide om Wouter en Wendy zij aan zij richting de duisternis van het bos te zien lopen. “Waarom niet?” zei hij hardop terwijl hij weer met het nerdpaar meeliep terwijl ze over de achtertuin naar de duisternis van het bos liepen.
Er was een vrijgemaakt pad dat door het bos liep en uiteindelijk uitkwam in een park. Het bos was duidelijk bedoeld als buffer tussen het park en de huizen in de wijk. Terwijl het nerdpaar door het bos liep, zei Wouter tegen Wendy: “Laat me je hand vasthouden zodat monsters je niet kunnen grijpen in het donker.”
Joost schudde zijn hoofd bij zo’n onhandige zin, maar Wendy giechelde alleen maar en pakte Wouter’s hand. Ze liepen langzaam, zonder iets te zeggen tot ze bij het park kwamen. Er waren lichten langs de weg in het park, en de picknicktafels die het grasveld bij de weg bezaaiden waren duidelijk zichtbaar. In het gebied tussen het bos en de picknicktafels ging het goed verlichte gras langzaam over in een dik bed van afgevallen bladeren die dikker – en donkerder – leken te worden naarmate de grond het bos naderde. De open plek aan de rand van het bos zelf leek nog donkerder dan het bos zelf.
“Wil je gaan zitten en naar de sterren kijken?” vroeg Wouter hoopvol, terwijl hij een van de picknicktafels het park in wees.
“Voor mij werkte het,” zei Joost met een glimlach. Soms was hij echt blij dat niemand hem kon horen.
“Daarbuiten,” zei Wendy nuchter, “zal het licht in onze ogen komen en de sterren wegspoelen.” Ze liet zich zakken en klopte op de droge bladeren naast haar benen. “We kunnen hier zitten,” zei ze op haar nerdetoontje.
Al snel zaten ze naast elkaar op de droge bladeren. Joost zag de mogelijkheden, maar hij zag ook dat Wouter een beetje aanmoediging nodig zou hebben. Hij liet zich over Wouter’s lichaam zakken.
Toen ging er iets mis. In plaats van langzaam in Wouter ’s lichaam te glijden, voelde Joost zich bijna met geweld in Wendy’s lichaam getrokken worden. Hij probeerde weg te trekken en te ontsnappen, maar dat lukte niet. Iets veel sterkers dan hijzelf trok of duwde hem dieper in Wendy’s lichaam en geest, en hij kon niets doen. Hij stond er machteloos tegenover. Plotseling voelde hij de samensmelting om zich heen gebeuren. Toen was het voorbij. Hij zat in Wendy en keek naar Wouter.
Joost was overweldigd. Hij had nog nooit een vrouw bezeten. Haar geest was zo anders. Ze zag de wereld anders dan hij. Ze dacht aan honderd verschillende dingen tegelijk. Zou hij haar nog respecteren als ze het toeliet? Wat als ze zwanger werd? Had ze condooms mee moeten nemen? Nee, dat zou haar een slet maken. Als ze het deden, zou ze hem haar slipje laten houden als trofee? Dat zou ze doen als hij erop stond, maar het was een duur, bijna nieuw setje dat bij haar beha paste en ze had het nog maar één keer gedragen. Was hij een maagd zoals zij? En zo ja, wist hij wat hij moest doen? Zij wel, of ze had tenminste genoeg porno gekeken om te weten wat waar moest.
Joost stond op het punt zich uit Wendy te persen toen Wouter plotseling voorover boog en haar volledig op de lippen kuste. Ze was verrast, maar tegelijkertijd blij. Er was een stroom van hormonen en emoties die Joost overweldigde en verwarde. Hij wist hoe het was om als man opgewonden te raken. En hij wist dat het voor iedereen een beetje anders was. Hij had honderd keer meegemaakt dat hij door verschillende mannen werd opgewonden. Maar nog nooit bij een vrouw.
Dit was anders. Voor een man creëert opgewonden raken een verlangen om te veroveren… te overweldigen… te penetreren. Voor een vrouw – of in ieder geval voor Wendy – was het een verlangen om vastgehouden te worden… om beschermd te worden… om zich open te stellen en een ander toe te staan één te worden met haar.
Voor Joost begon alles wazig te worden. Er gleden handen op en neer langs zijn – haar – benen en de bewegingen van die handen veroorzaakten intens genot in de diepte van zijn buik. Terwijl de handen op en neer gleden, voelde hij de adem van Wendy steeds dieper en langer worden.
Toen zei Wendy die vreselijke woorden: “Ik denk niet dat we dit hier moeten doen.”
Joost voelde de pijn en het schuldgevoel van die nacht zo lang geleden op hem neerkomen. Hij wilde nu meer dan ooit weg. Hij probeerde wanhopig Wendy te verlaten, maar wat hem in haar had getrokken was er nog steeds en het was heel sterk en hield hem nog steeds tegen.
Joost probeerde het nog harder, en het voelde alsof hij op het punt stond los te breken. Toen drukte Wendy haar mond intenser tegen Wouter’s lippen en begon haar borsten heen en weer te bewegen tegen zijn borst. Een totaal andere stroom gedachten en hormonen en emoties spoelde over hem heen. Hij kon alleen maar hulpeloos toekijken hoe Wouter onder Wendy’s blouse reikte en met één hand aan de sluiting van haar bustehouder rommelde.
Joost was uiterst verbaasd dat Wouter niet merkte dat Wendy achter zich reikte en de sluiting onder zijn vingers open duwde. Joost had geen tijd om na te denken over wat dat betekende, want Wouter’s handen gingen onmiddellijk terug naar voren en omhoog onder de bh-cups. De nieuwe stroom hormonen en emoties was totaal overweldigend. Joost voelde zich alsof hij verdronk en worstelde hevig om weg te komen, maar wat hem in Wendy had gestopt, hield hem stevig op zijn plaats.
Wouter’s linkerhand bleef over Wendy’s borsten wrijven, terwijl zijn rechterhand in de voorkant van Wendy’s slipje dook. Zijn vingers gleden over haar snel groeiende clitoris en gleden tussen haar schaamlippen door naar haar kut. Het genot werd bijna ondraaglijk voor Joost . Hij probeerde opnieuw Wendy’s lichaam te verlaten, maar iets wilde hem daar gevangen houden en hij was gewoon niet sterk genoeg om te overwinnen wat het ook was dat hem op zijn plaats hield.
Wendy had haar handen gebruikt om over Wouter’s borst en rug onder zijn shirt te wrijven en te glijden. Ze duwde plotseling zijn shirt omhoog en dwong zijn handen weg van haar borsten en kut. Toen zijn shirt eenmaal boven zijn hoofd en uit de weg was, begonnen Wendy’s handen naar beneden te duwen, in een poging zijn broek uit te trekken.
Wouter maakte snel zijn riem los en opende de klink en de gulp van zijn broek. Toen Wendy zijn broek over zijn benen liet glijden en over zijn voeten trok, lieten zijn handen haar rok en slipje over haar benen glijden. Opnieuw was de stroom van emoties en hormonen verbijsterend voor Joost… evenals de elektrische sensatie die gepaard ging met Wouter’s lul die voor het eerst Wendy’s kut raakte.
Wouter stond nu boven Wendy die naakt op de grond lag. Zijn pik wreef lichtjes tegen Wendy’s clitoris en bij elke wrijving boog ze haar heupen en duwde zichzelf omhoog, in een poging die ongrijpbare speer te vangen.
Tenslotte verplaatste Wouter zich iets naar beneden ten opzichte van Wendy’s lichaam en wreef opnieuw zijn pik tegen Wendy’s kut. Maar deze keer was zijn pik goed uitgelijnd met de opening en gleed hij naar binnen. Hij schoof maar half naar binnen en stopte toen om Wendy’s lichaam te laten inlopen.
Wendy hijgde, haalde heel diep adem en boog zich toen tegen Joost op om hem helemaal in haar te duwen. In de nieuwe stroom van emoties verloor Joost uit het oog wat er om hem heen gebeurde. Toen hij weer bij zinnen was, stootte Wouter in een gestaag tempo diep in Wendy. Wendy duwde zich tegen hem aan en gromde en hijgde bij elke stoot. Na een tijdje begon ze steeds harder te grommen, tot ze het plotseling uitschreeuwde en met haar benen sloeg terwijl ze haar armen hard tegen de grond drukte.
Joost was enigszins voorbereid op het orgasme, maar hij was totaal niet voorbereid op de kracht en de duur ervan. Toen hij nog leefde, was een orgasme een plotselinge gebeurtenis. Dat gold ook voor alle mannen die hij in de jaren daarna had bezeten. Het orgasme van een man was er en ging weer weg. Maar Wendy’s orgasme leek bijna eindeloos door te gaan.
Eindelijk begon het orgasme af te nemen en Joost had het gevoel dat hij weer controle kreeg… over alles. Hij dreef op uit Wendy en stond naast het stel terwijl ze elkaar omhelsden en mompelden in postcoïtale gelukzaligheid.
Een zachte stem naast hem zei: “Denk je dat we er die avond zo uitzagen op de heuvel?”
Joost draaide zich om en zag Nancy naast hem staan. Zij was, net als hij, naakt. Joost had altijd gedacht dat geesten net zo gekleed waren als toen ze stierven. Hij dacht dat hij een ongewone geest was omdat hij zijn kleren lang geleden had achtergelaten.
Nancy zag zijn schok en lachte lichtjes. Toen zei ze: “Geesten hebben geen kleren nodig. De meeste anderen die ik heb ontmoet zijn ook naakt. Sommigen willen kleren en dus hebben ze die. Wat hun geest wil, hebben ze.” Ze pauzeerde en voegde eraan toe: “Ik zag de noodzaak niet.”
Joost moest zichzelf dwingen om te praten. “Zit jij… zit jij hier ook vast?” vroeg hij angstig.
“Ik zit nergens gevangen,” zei Nancy zacht. “En hier zit ook niets gevangen. Het is alleen je schuldgevoel dat je tegenhoudt om verder te gaan.”
“Als je niet gevangen zit, waarom ben je dan hier?” zei Joost ongelovig.
“Ik heb je gezocht,” antwoordde ze. Ze gaf hem een vernietigende glimlach en zei: “Het is een lange, saaie zoektocht geweest.” Ze hield haar bijna doorzichtige arm omhoog. “Een geest zijn is verschrikkelijk,” zei ze somber, “Je kunt niet voelen. Je kunt anderen niet aanraken. Het duurde het langst voor ik wist hoe ik iemand kon bezitten, maar dat is niet echt voelen of aanraken. Het is meer kijken.”
Joost keek in haar ogen. “Geloof me,” zei hij, “soms kun je voelen. Wat ik vanavond voelde was… ongelooflijk.”
“Dat was ik,” zei Nancy langzaam. “Ik was in haar met jou. Wat zij kon voelen, kon ik voelen, ook al keek ik alleen vanuit haar binnenste. Maar omdat we… elkaar overlapten… kon jij voelen wat ik voelde.”
“Oh,” zei Joost, terwijl hij naar de grond keek, “Ik heb nog nooit een meisje bezeten. En dat was ik vanavond ook niet van plan. Ik werd plotseling in haar getrokken.
Nancy lachte. “Dat was ik ook. Ik vond je op het feest. En ik wist dat ze vanavond seks zou hebben. Dus heb ik je er als het ware naartoe geleid. Ik wilde je haar gedachten laten ervaren voor… en tijdens… en daarna.”
“Hoe wist je dat ze seks zou hebben?” vroeg Joost ongelovig. “Kun je gedachten lezen? Kun je in de tijd reizen? Of ben je al lang in haar geweest?”
“Ik kan geen gedachten lezen,” zei Nancy. “En ik kan niet in de tijd reizen. Maar ik kan door kleding heen kijken… net als jij.”
“Ja, nou,” zei Joost, terwijl hij bloosde en naar de grond keek. “Ik doe dat niet… …erg veel.”
“Ik doe het altijd,” zei Nancy. “Je zou verbaasd zijn wat er onder de kleren van sommige mensen zit.”
“Oké,” zei Joost, terwijl hij zich weer omdraaide naar Nancy, “maar hoe weet je door onder haar kleren te kijken dat Wendy seks ging hebben?”
“Stomme jongen,” zei Nancy, “heeft niemand je ooit verteld dat als de beha en het slipje van een meisje nieuw zijn en precies bij elkaar passen op een afspraakje, het niet de jongen is die besloten heeft dat ze die avond seks zouden hebben.”
“Oh,” zei Joost, terwijl hij zijn gezicht fronste terwijl hij het zich probeerde te herinneren, “dat klopt. Haar beha en slipje hadden dezelfde kleur en ze zagen er wel nieuw uit.”
Hij stond volkomen stil met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht. Dan keek hij weg van Nancy en keek dan terug naar haar. Dat herhaalde hij een paar keer voordat hij eindelijk sprak. “Die nacht…” begon hij. “Die nacht dat we stierven… Die Halloween toen we voor de eerste keer seks hadden… voor de enige keer… op die avond pasten jouw beha en slipje bij elkaar. En ze waren nieuw en zacht en glanzend. Betekent dat?
“Het betekent dat je je nergens schuldig over hoeft te voelen,” zei Nancy zacht maar beslist.
“Ik denk dat het misschien tijd is om verder te gaan,” zei Joost, terwijl hij Nancy’s hand pakte.
“Er is iets wat ik eerst wil doen,” zei Nancy, “… iets wat we allebei eerst moeten doen.”
“Wat dan?” antwoordde Joost.
“Heb je je al gerealiseerd dat je mijn hand vasthoudt?” vroeg Nancy. “We kunnen elkaar aanraken. Jij kunt mijn hand in de jouwe voelen. En ik kan jouw hand in de mijne voelen. En…
“En wat?” zei Joost, terwijl hij zich weer volledig naar Nancy draaide.
“Iets gemerkt?” vroeg Nancy, terwijl ze Joost een lichte glimlach schonk.
Joost keek om zich heen. “Uh,” zei hij. “Er lijkt niets veranderd. We staan op dezelfde plek. We staan naast elkaar. We zijn allebei nog steeds…” Zijn mond ging plotseling open in een perfecte cirkel en zijn ogen gingen heel erg wijd open. “Jij… uh… bent…” stamelde hij uit. “Je draagt een beha en een slipje.
“Ze zijn nieuw,” zei Nancy. “Ik heb ze net bedacht.”
“En ze passen bij elkaar,” zei ze met een glimlach terwijl ze Joost dieper de duisternis langs het bos in trok.
Terwijl Wouter en Wendy terugliepen naar het huis, was er een plotselinge felle lichtflits alsof de bliksem was ingeslagen in een van de bomen in het bos. Ze krompen licht ineen en zetten zich schrap voor de drukgolf en het geluid dat zeker zou volgen. Maar er was geen geluid. Geen golf van donder vergezelde de bliksem.
“Wat was dat in hemelsnaam?” riep Wouter uit.
“Dat moet een spookbliksem zijn geweest,” zei Wendy ademloos. “Mijn oma vertelde me erover. Ze zei dat als je zo’n licht ziet op Halloween, het betekent dat twee geesten de liefde bedrijven. Ze zei dat het licht wordt veroorzaakt doordat ze allebei een orgasme hebben en dan verder gaan.”
Wouter begon te lachen. “Bedoel je dat twee geesten in het bos aan het vrijen waren terwijl wij daar waren?”
“Pas nadat ze uit me waren gekomen,” zei Wendy zachtjes terwijl ze terugliepen naar het dek. “Ik moet dit zeker aan oma vertellen,” voegde ze er met een glimlach aan toe terwijl ze Wouter weer in het gezelschap trok.